Xinzheng / Getty Images
Betonowe płyty i podłogi mogą być doskonałymi podłożami pod płytki i inne pokrycia podłogowe, ale zbyt duża wilgoć w betonie może powodować problemy z instalacjami podłogowymi. Dlatego zaleca się przetestowanie podłogi pod kątem zawartości wilgoci przed montażem podłogi lub barier przeciwwilgociowych. Istnieją trzy standardowe metody pomiaru wilgotności betonu. Często stosuje się więcej niż jedną metodę, aby uzyskać dokładny odczyt rzeczywistej zawartości wilgoci.
Jak beton twardnieje i wysycha
Beton wytwarza się przez zmieszanie cementu, kruszyw (takich jak piasek i żwir) i wody. Woda powoduje reakcję chemiczną w cemencie, powodując jego stwardnienie. Beton utwardza się, stając się coraz twardszy, a nadmiar wody stopniowo odparowuje z materiału. Idealnie parowanie jest kontrolowane do momentu, aż minie początkowa faza utwardzania, a następnie pozwala się odparować nadmiarowi wilgoci do powietrza, aby beton mógł całkowicie utwardzić się i wyschnąć.
Proces utwardzania i suszenia może trwać kilka dni, a nawet tygodni. Szybkość parowania zależy od temperatury i wilgotności otaczającego powietrza i może zależeć od wielkości porów w betonie. W każdym razie, dopóki ciśnienie pary w płycie będzie większe niż w powietrzu, woda będzie z niej parować.
Dlaczego testowana jest wilgotność betonu?
Jeśli nadmiar wilgoci jest obecny w płycie betonowej, gdy zostanie zainstalowana nieprzepuszczalna obróbka powierzchni, zostanie ona uwięziona pod tym pokryciem. Z biegiem czasu ciśnienie hydrostatyczne spowoduje wzrost tej wilgoci i może powodować powstawanie pęcherzyków w obróbce powierzchni oraz pękanie w materiałach pokrywających, które są zainstalowane nad nią.
Świeżo wylana płyta betonowa uwalnia dużą ilość wody do powietrza w wyniku parowania. Z czasem ciśnienie pary w płycie spadnie w stosunku do ciśnienia pary w powietrzu. Jeśli beton wyschnie do punktu, w którym powietrze jest bardziej wilgotne niż płyta, możliwe jest, że hydratacja wróci z powrotem do betonu. Idealny czas na zainstalowanie wykładziny podłogowej ma miejsce, gdy ciśnienie pary betonu i powietrza jest w równowadze.
Test blachy plastikowej (ASTM D 4263)
Metoda arkusza plastiku została opracowana przez ASTM International i polega na przyklejeniu arkusza plastiku do powierzchni betonu w celu stworzenia paroszczelnego uszczelnienia wokół plastiku. Arkusz pozostawia się na 72 godziny, a następnie stosuje się higrometr punktu rosy, aby sprawdzić poziom wilgoci w powietrzu pod arkuszem. To pokazuje, ile parowania wystąpiło w ciągu 72 godzin.
Badanie bezwodnego chlorku wapnia (ASTM F 1896)
Opracowany przez Podkomitet ds. Praktyk Komitetu ds. Odpornych Wykładzin podłogowych, test na chlorek wapnia jest podobny do testu na plastikowych arkuszach, ponieważ wykorzystuje szczelne środowisko do określania ilości parowania, które występuje z betonowej podłogi w pewnym okresie czasu. Badanie przeprowadza się w trzech lokalizacjach na każde 1000 stóp kwadratowych płyty betonowej. Pozwala to określić poziom wilgoci na całej powierzchni podłogi, a nie tylko w jednym określonym obszarze.
Dla każdego miejsca testu paczka bardzo suchego wodorotlenku wapnia wlewa się do pojemnika, który następnie waży się. Pojemnik jest następnie umieszczany na betonowej powierzchni i uszczelniany plastikową obudową. Po 72 godzinach pojemniki z wodorotlenkiem wapnia są wyjmowane i ponownie ważone. Nadmiar masy wskazuje, ile wilgoci kryształy zaabsorbowały w wyniku parowania z betonu.
Informacje te pozwalają obliczyć, ile funtów pary wodnej jest uwalnianych z każdego 1000 stóp kwadratowych przestrzeni na powierzchni betonu w ciągu 24 godzin. Zasadniczo nie chcesz, aby emisja pary przekraczała 3 funty na 1000 stóp, chociaż niektóre pokrycia powierzchni podłogi będą odpowiednie dla środowisk emitujących nawet 5 funtów na 1000 stóp.
Test wilgotności względnej za pomocą sond (ASTM F 2170)
Metoda ta polega na wierceniu otworu w betonowej podłodze i włożeniu do niego elektronicznego miernika lub osadzeniu miernika w betonie przed jego utwardzeniem. Wilgotność względna betonu jest następnie badana w ciągu 72 godzin. Dzięki tym informacjom oprogramowanie miernika jest w stanie określić, ile wilgoci występuje w rdzeniu płyty.
Która metoda jest najlepsza?
Testy oparów powierzchniowych pokazują tylko ilość wilgoci uwalnianej na powierzchni, podczas gdy wbudowane sondy sprawdzają tylko wilgotność w płycie. Oba testy są często wymagane do pełnego określenia poziomu wilgoci w posadzce betonowej. Ponadto może być konieczne przeprowadzenie tych testów kilka razy w ciągu tygodni, ponieważ stan płyty może się zmieniać w czasie.
Musisz także pamiętać o różnych elementach, które mogą wpływać na wilgotność powietrza. W domu systemy ogrzewania i chłodzenia powodują wysychanie powietrza, co może powodować błędny odczyt płyty. Dokładne zmierzenie poziomu wilgotności płyty betonowej ma kluczowe znaczenie dla ustalenia, czy można kontynuować obróbkę pokrycia podłogowego.