Od ponad 200 lat stosujemy model klasyfikacji nomenklatury botanicznej (to znaczy naukowej nazwy roślin) ustanowiony przez Linneusza (1707-1778), język taksonomii roślin stosowany na całym świecie. Taksonomia roślin to dyscyplina leżąca u podstaw systemu klasyfikacji wykorzystywanego przez botaników i ogrodników do organizowania roślin i ich jednoznacznej identyfikacji. Ulepszając modele opracowane przez jego poprzedników, Linneusz uprościł procedurę nazewnictwa poprzez system „dwumianowy”.
System dwumianowy Linneusza używa jednej łacińskiej nazwy, aby wskazać rodzaj, a drugiej, aby wskazać konkretny epitet. Razem rodzaj i epitet składają się na „gatunek”. Z definicji „dwumianowy” oznacza „charakteryzujący się dwoma nazwami” z przedrostka „bi-” (oznaczającego „dwa”) i łacińskim słowem „nazwa” nomen .
Na przykład nomenklatura botaniczna klasyfikuje słodko-gorzkie owoce orientalne jako Celastrus orbiculatus . Pierwsza część nazwy, Celastrus , to rodzaj, druga, orbiculatus , specyficzny epitet. Chociaż inna roślina, słodko-gorzka jagoda, ma również „słodko-gorzki” w swojej potocznej nazwie, natychmiast zobaczysz jej łacińską nazwę ( Solanum dulcamara , gdzie pierwsza łacińska nazwa oznacza rodzaj, jagoda, a druga dla określonego epitetu, słodko-gorzki), że nie jest związany z Celastrus orbiculatus ( Solanum i Celastrus to dwa zupełnie różne rodzaje). Trzecia roślina, a mianowicie Celastrus scandens , jest również powszechnie określana jako „słodko-gorzki” (amerykański słodko-gorzki), ale skandeny w swojej botanicznej nazwie wyraźnie odróżniają ją od orientalnego kuzyna.
Nakrętki i śruby nomenklatury botanicznej
- Gatunek jest podzbiorem rodzaju.
- Rodzaj rozpoczyna się wielką literą, podczas gdy pierwsza litera w konkretnym epitecie ma małe litery. Oba są kursywą.
- W przypadkach, w których tłumaczymy z łaciny na wspólną nazwę, odwracamy kolejność nazw, stawiając epitet przed rodzajem. Dotyczy to Solanum dulcamara (patrz wyżej), co dosłownie tłumaczy się jako słodko-gorzki (z dulcamara ) psiankowaty (z Solanum ). Należy jednak pamiętać, że pospolita nazwa rośliny nie zawsze jest dosłownym tłumaczeniem nazwy łacińskiej. Na przykład, powszechna nazwa skandynów Celastrus (patrz wyżej) to amerykańska słodko-gorzka, ale dosłowne tłumaczenie łaciny, w tym przypadku, nie ma nic wspólnego z ani „amerykańskim”, ani „słodko-gorzkim”.
- Czasami w taksonomii roślin zobaczysz trzecie imię. W takich przypadkach stajemy się bardziej konkretni, uwzględniając różnice w obrębie gatunku. Najczęściej ta trzecia nazwa wskazuje na odmianę (odmiana uprawiana); pojawi się w cudzysłowie, a pierwsza litera będzie pisana wielkimi literami. Ale czasami ta trzecia nazwa wskazuje na odmianę (naturalnie występującą odmianę). Nazwa odmiany poprzedzona jest skrótem „var”. O ile nazwa odmiany nie jest właściwym rzeczownikiem, jej pierwsza litera nie jest pisana wielkimi literami. Ale, podobnie jak nazwa rodzaju i określony epitet, nazwa odmiany jest zapisana kursywą.
- Czasami po nazwie rodzaju i epitecie dodaje się jeszcze jedno słowo, które nie jest pisane kursywą ani przerywane cudzysłowami - imię osoby, która jako pierwsza opisała roślinę. Nazwy te są czasami skracane. Kiedy nazwa jest skrócona jako „L”, oznacza „Linneusz”.
- Gdy zobaczysz nazwę rodzaju, po której następuje litera „x”, a następnie z kolei epitet, oznacza to, że roślina jest krzyżówką dwóch różnych gatunków roślin - „rośliny hybrydowej”.
Dlaczego używamy nomenklatury botanicznej? Dlaczego pospolite nazwy roślin nie są wystarczająco dobre? Używamy nazw roślin naukowych (lub „nazw roślin botanicznych”), aby uniknąć nieporozumień, ponieważ są one swego rodzaju językiem międzynarodowym. Nie oznacza to, że oni sami nigdy się nie mylą; botanicy czasami stwierdzają, że obecna taksonomia roślin jest „błędna” i zmieniają nazwę. Ogólnie jednak zastosowanie opisanego powyżej układu dwumianowego osiąga większą jasność niż stosowanie pospolitych nazw roślin.
Aby wyszukać konkretną roślinę na mojej stronie internetowej według nazwy botanicznej, zapoznaj się z moją listą naukowych nazw roślin. Nie bój się pracować z nomenklaturą botaniczną. Na początku może się to wydawać zastraszające, ale wkrótce rozpoznasz niektóre terminy, które pojawiają się w kółko, ustanawiając wzorce: na przykład użycie reptanów w imię pnącza.